Implantacja czasowej elektrody

Niektóre choroby układu sercowo-naczyniowego (ale również część chorób pozasercowych) prowadzą do zbyt wolnej akcji serca. Powstaje ona w następstwie nieprawidłowej funkcji naturalnego „rozrusznika” serca lub zaburzeń przewodzenia impulsów generowanych przez ten rozrusznik. W przypadku nagłego pojawienia się takich zaburzeń, szczególnie gdy akcja serca jest bardzo wolna, prowadzi to do zasłabnięcia lub utraty przytomności. W takich przypadkach zachodzi konieczność narzucenia szybszej akcji serca przez specjalny, zewnętrzny stymulator. Impulsy generowane przez ten stymulator dostarczane są do serca przez przewód zwany elektrodą do czasowej stymulacji. Łączy ona elektrycznie zewnętrzny stymulator z mięśniem sercowym. Czasowa elektrostymulacja serca to rodzaj elektrostymulacji serca, którą stosuje się u osób zagrożonych nagłym zgonem sercowym, wskutek zaburzeń tworzenia bodźców lub ich przewodzenia, do czasu usunięcia ich przyczyny lub wdrożenia stałej elektrostymulacji serca.

Wskazania i przeciwwskazania: Wskazaniem do zabiegu są zaburzenia przewodzenia przedsionkowo-komorowego,  które prowadzą do nieefektywnej czynności mechanicznej serca. Do zaburzeń przewodzenia może dochodzić w stanach nagłych (m.in. zawał serca) jak również mogą być następstwem postępującej degeneracji układu bodźco-przewodzącego i wówczas charakter schorzenia jest podostry lub przewlekły. Brak jest bezwzględnych przeciwskazań do przeprowadzenia zabiegu, zabezpieczenie elektrodą jest w istocie procedurą ratującą życie.